بیوگرافی امین حیایی:

- متولد 1349
- فارغ التحصیل کامپیوتر
- همسر نیلوفر خوش خلق (بازیگر)
- شروع فعالیت سینمایی با بازی در فیلم « دو همسر » (اصغر هاشمی) در سال ١٣٧٠.
- در دوران تحصیل به فعالیت در تئاتر پرداخت و پس از گرفتن دیپلم، ضمن خدمت سربازی در مرکز هنرهای نمایشی عقیدتی - سیاسی نیروی هوایی فعالیتش را آغاز کرد. در سال 1370 بازیگر یک تئاتر کودکان به کارگردانی ثریا قاسمی بود. در پانزدهمین جشنواره فیلم فجر نامزد دریافت جایزه بازیگر نقش دوم برای فیلم براده های خورشید شد. 
- خیلی زمان برد تا بتواند به عنوان بازیگر نقش اول در فیلمهای سینمایی بازی کند. در اولین نقش آفرینی اش به عنوان بازیگر نقش اول در فیلم « سیب سرخ حوا » (1378) چندان موفق نبود. 
- او در فیلم های سیروس الوند توانست خوش بدرخشد. در فیلمهای « هتل کارتن »، « دست های آلوده » و بخصوص در فیلم « مزاحم » که متاسفانه بازی زیبای امین حیایی با شخصیت پردازی ضعیف از دست رفت. 
- او در سال 1381، رکورددار بود. شش فیلم با بازی او در سال 1381 در سینماهای تهران به روی پرده رفت: مزاحم، مانی و ندا، مونس، اثیری، رز زرد، بوی بهشت 
- بازیهای متفاوت او در سال 1382: « عروس خوش قدم » و « دختر ایرونی » و در سال 1383 با فیلمهای « کما » و « مهمان مامان » نام او را به عنوان یک بازیگر توانا سر زبانها انداخت تا جایی که او به عنوان یکی از دو بازیگر برگزیده سال برای بازی در فیلم « دختر ایرونی » از جشن سالیانه ماهنامه دنیای تصویر تندیس حافظ دریافت کرد.
- بازی کم نقص و تحسین برانگیز او در فیلم « زن زیادی » در جشنواره بیست و سوم فیلم فجر همچنان نشان از سیر صعودی او در زمینه بازیگری دارد.
- حیایی همچنان خوش می درخشد: شام عروسی، مهمان، اخراجی ها و بخصوص بازی منحصر بفردش در اپیزود دوم « ستاره ها » با عنوان « ستاره است » بی شک او را به عنوان ستاره برتر دهه هشتاد سینمای ایران می کند.
 

......................................................

مجموعه آثار:

- دو همسفر (اصغر هاشمی - 1371) 
- دو روی سکه (محمد متوسلانی - 1371) 
- پرتگاه (بهرام ری پور - 1372) 
- حامی (قدرت الله صلح میرزایی - 1373) 
- براده های خورشید (محمدحسین حقیقی - 1375)
- هتل کارتن (سیروس الوند - 1375) 
- بادام های تلخ ‌(کاظم معصومی - 1376) 
- دست های آلوده (سیروس الوند - 1378)
- سیب سرخ حوا (سعید اسدی - 1378) 
- علف های هرز (قدرت الله صلح میرزایی - 1378)
- مونس (حمید رخشانی - 1378) 
- تکیه بر باد (داریوش فرهنگ - 79/1378) 
- مانی و ندا (پرویز صبری - 1380)
- مزاحم (سیروس الوند - 1380) 
- اثیری (محمدعلی سجادی - 1380)
- رز زرد (داریوش فرهنگ - 1381)
- عروس خوش قدم (حبیب الله بهمنی - 1381)
- تب (رضا کریمی - 1381)
- دختر ایرونی (محمدحسین لطیفی - 1381)
- مهمان مامان (داریوش مهرجویی - 1382)
- کما (آرش معیریان - 1382)
- زن زیادی (تهمینه میلانی - 1383)
- شارلاتان (آرش معیریان - 1383)
- سرود تولد (علی قوی تن - 1383)
- نقاب (کاظم راست گفتار - 1383)
- آکواریوم (ایرج قادری - 1383)
- عروس فراری (بهرام کاظمی، 1383)
- ستاره ها (هر سه جلد - فریدون جیرانی، 1384)
- شام عروسی (ابراهیم وحیدزاده، 1384)
- چه کسی امیر را کشت؟ (مهدی کرم پور، 1384)
- تله (سعید اسدی، 1385)
- مهمان (سعید اسدی، 1385)
- اخراجی ها (مسعود ده نمکی، 1385)
- انعکاس (رضا کریمی، 1386)

مجموعه های تلویزیونی:
- آپارتمان (مجموعه، اصغر هاشمی - 1372)
- روزگار جوانی (مجموعه، شاپور قریب - 1377)
- همسایه ها (مجموعه، محمدحسین لطیفی - 1379)

......................................................

جشنواره ها و جوایز:

- کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد (زن زیادی) - بیست و سومین دوره جشنواره فیلم فجر - 1383
- کاندید سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (براده‌ های خورشید) - پانزدهمین دوره جشنواره فیلم فجر - 1375
- کاندید تندیس زرین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (عروس خوشقدم) - هفتمین دوره جشن خانه سینما - 1382

گفت وگوی مشترك با امین حیایی و همسرش نیلوفر خوش خلق:

•شما جای من بودید مصاحبه با یك زوج هنری را با چه سئوالی شروع می كردید؟
امین حیایی: شما سئوال كنید ما جواب می دهیم. ما كه از خودمان سئوالی نداریم.
•ترجیح می دهم با امین حیایی شروع كنم تا برسیم به نیلوفر خوش خلق و حرف های مشترك. به نظر من پرسونای امین حیایی در فیلم «مهمان مامان» و كار با مهرجویی را به سادگی به دست نیاورده كه تن به كارهای نازل می دهد.
امین حیایی: نه این طوری نیست. بیشتر تفاوت نقش ها است چون من فیلمنامه را می خوانم و روی نقش تعمق می كنم. اگر نقش برایم جذاب باشد بازی می كنم و البته كارگردان هم الان برایم خیلی مهم است و عنصری است كه من در این مدت خیلی به آن اعتقاد پیدا كرده ام، چون منبع انرژی گروه است و حضورش بی تردید در كلیت كار تاثیرگذار است. مثلاً داریوش مهرجویی حضورشان در كار بسیار پررنگ و محكم بود. همین باعث می شد من و كلاً همه گروه عاشقانه كار كنیم. تهمینه میلانی هم این ویژگی را داشت. به نظر من كارگردان باید در كار «آن» واقعی داشته باشد تا همه به او اعتماد كنند و به بهترین نحو كار كنند. كارهایی هست كه در آن كارگردان نه به خودش اعتماد دارد و نه به گروهی كه در نظر گرفته است. طبیعی است كه در این مواقع قطعیت لازم در كار شكل نمی گیرد.
•تحلیل شما درست است اما چرا كسی كه چنین تحلیلی دارد كارنامه اش در سینمای ایران به دو دسته فیلم های ضعیف و خوب تقسیم می شود.
امین حیایی: من شغلم بازیگری است، حرفه دیگری كه ندارم. تنها كاری كه انجام می دهم سینما است. البته مدتی است موسیقی را هم شروع كرده ام كه به هر حال سدهایی سرراهش هست و باید صبر كنم تا شكل بگیرد. بگیر نگیر دارد و... به موسیقی علاقه دارم و دلم می خواهد این كارم در جهتی باشد كه بتوانم در سینما گزیده كار كنم و با كارگردان هایی همكاری كنم كه به كارشان آگاهی و شناخت كامل دارند تا نتیجه این همه زحمتی كه كشیده ام بی ثمر نماند. به هر حال مسئولیت زندگی هم هست. ما در ایران مثل بازیگران هالیوودی دستمزدهای آن چنانی نداریم. زندگی مان خیلی پر خرج است، ارتباطات مان هم زیاد است و اینها همه هزینه زیادی به همراه دارد. با توجه به این موضوع، من سعی دارم در میان هجوم فیلمنامه های ضعیف، این فیلم ها را انتخاب كنم. فقط تنها راهی كه داشتم این بود كه كار خودم را به نحو احسن انجام دهم و در نقش خودم كم و كسری نگذارم.
•خیلی از بازیگران مطرح سینمای جهان هم از این تجربه ها دارند اما تاثیر خودشان را در فیلم می گذارند؟
امین حیایی: صد درصد، در این فیلم ها وقتی نقش اصلی باشم از جان و دل كار می كنم. بازیگران و عوامل دیگر هم تحت تاثیر قرار می گیرند و سعی می كنند كارشان را بهتر انجام دهند و این در كارها مشهود است. ممكن است گروه كاملاً حرفه ای نباشد ولی سعی شان را می كنند. بحث دیگر روابط صمیمانه است كه همیشه سعی می كنم در گروهی كه كار می كنم به وجود بیاورم تا همه بتوانند به راحتی و در كمال آرامش كارشان را انجام بدهند. چون معتقدم ما مثل یك خانواده هستیم كه یك ساعتی را با هم زندگی می كنیم. همیشه با هم نیستیم اما به قول معروف «كوه به كوه نمی رسد آدم به آدم می رسد.» در بعضی كارهای جدیدم شاید از كلیت كار راضی نبودم اما معتقدم همان عشقی كه بین من و گروه بود به مردم هم منتقل شده است. حتی فیلم هایی كه خودم به آنها انتقاد دارم و فكر می كردم مردم بدشان می آید، اما برعكس دیدم واكنش مردم خوب بود و ارتباط برقرار كردند. احساس كردم تماشاگران من جدا از فیلم ها، نقش های من را دنبال می كنند حالا اگر مثل «مهمان مامان» و «زن زیادی» عوامل، كارگردان و بازیگران حرفه ای باشند نتیجه بهتری حاصل می شود. باید این را هم بدانیم این نوع كارگردان ها معدودند كه به این صورت كار كنند و این قدر مسلط باشند. شاید در سال دو كارگردان این طوری داشته باشیم بقیه یا تجربه ندارند یا در انتقال تجربیات شان موفق نبوده اند و نتوانستند به جایگاهی دست پیدا كنند و حالا تازه می خواهند به آن موقعیت برسند.
•شما كه در این گونه كارها حضور داشته اید فكر می كنید اساسی ترین ایراد این تولیدات نازل به چه عاملی مربوط می شود؟
امین حیایی: ببینید این كار از همان اول قرار بود كه مردم پسند باشد و برای مردم. صحبت كردیم كه یك كاری باشد كه مردم دوست داشته باشند و برای شان جذاب باشد چون واقعاً الان نیاز سینمای ما این است كه بتواند مردم را جذب كند. حتی اگر بخواهیم فیلم های هنری را مورد توجه مردم قرار دهیم باید اول بتوانیم مردم را به سالن ها بكشانیم و جذب سینما كنیم بعد از طریق علاقه مندی های مردم تفكر و اندیشه را به آنها منتقل كنیم. یك موقع این تفكر خیلی خالص است مثل فیلم های جشنواره ای كه مخاطبش روشنفكران هستند و مردم با آنها ارتباط برقرار نمی كنند. معمولاً این فیلم ها در جشنواره های خارجی جایزه می گیرند. ما باید ذائقه مردم را به سمتی ببریم كه به این شكل سینما هم نزدیك شوند و درك كاملی از آن داشته باشند و نظر داوران جشنواره های خارجی از نظر مردم ما چندان دور نباشد.
•به طور طبیعی وقتی یك هنرمند كار خاص و قابل اعتنایی انجام می دهد توقعات از او بالا می رود، بعد از كاری مثل «مهمان مامان»، از بازی در كار گیشه ای وحشت نداشتید و اینكه چهره حرفه ای تان مخدوش شود و دیگر امثال «مهرجویی»ها دنبال شما نیایند؟
امین حیایی:من از سال ۷۰ كه كارم را شروع كرده ام پله پله بالا رفتم و هر كاری كه انجام داده ام برایم یك تجربه بوده است. بازی در هر فیلمی چیزهایی به من یاد داده و هر كاری توانسته پله موفقیت برای كار بعدی ام باشد. این پله پله جلو رفتن باعث شده هیچ وقت ترسی نداشته باشم چون همه چیز برایم پیش آمده و موقعیت هایی كه یكی از پس دیگری در مسیر من قرار گرفته همه متناسب با خودم بوده است. وقتی در كار مهرجویی بازی كردم تا چند ماه قبل از آن بیكار بودم یعنی كار نگرفتم و منتظر كار خوب بودم. تا چند هفته حالم بد می شد تا اینكه بالاخره كار مهرجویی پیش آمد ولی من حاضر نیستم خانواده ام سختی بكشد كه حالا من می خواهم كار خوب انجام بدهم. مردمی كه من را می شناسند و دوست دارند می دانند كه من حداقل نقش خودم را به بهترین وجه ممكن ایفا می كنم حالا در هر فیلمی كه باشد و همین برای من كافی است. حالا هر چه بهتر باشم بازار كار برایم بیشتر می شود. دوست دارم مخاطبانم هر چه بیشتر باشند و سعی می كنم جذب مخاطب كنم. از هر دو قشر چه خاص چه عام. در ژانر كودك و فانتزی هم كار كرده ام و باز هم موفق بوده ام.
من كلاً به قسمت خیلی اعتقاد دارم. خیلی وقت ها كه از این اتفاقات برایم پیش آمده گفتم شاید واقعاً قسمت دوستان دیگر بوده و فكر می كنم لابد حكمتی در بین بوده و الان هم كه خودم را رها كرده ام تا هر چه پیش آید، شاید خیلی شان در شرایط روحی من نبود و خیلی جاها واقعاً به نفعم بوده. الان هر چه پیش می آید نگاه می كنم اگر همه چیز مثبت است و خوب پیش می رود و كار قابل انجام دادن است قبول می كنم اما كارهایی كه در آن نه می آید كه خب نه آمده دیگر، به همین راحتی. وقتی هم بروی داخل گود تازه قصه شروع می شود. ببینید مهمترین چیز «هدف» است. هدف من فقط سینما نیست. هدفم این است كه آدم درستی باشم. برای اطرافیانم مفید باشم. تنها وابستگی من در زندگی اول خداست بعد همسرم. بنابراین اهدافم دلی و معنوی است. شهرت و محبوبیت را یك شبه به دست نیاورده ام اما زیاد برایم اهمیت ندارد و عادت كرده ام. من جوایزم را از خدا گرفته ام نه از بنده خدا. همین كه در زندگی ام آرامش دارم برایم كافی است.

عکس های امین حیایی